Pozostałości zespołu dworsko-parkowego w Niedrzwicy Dużej - II poł. XVIII/I poł. XIX w. oraz stawy dworskie.
Ze względu na słabo zachowane materiały archiwalne trudno odtworzyć jest dokładnie historię dworu czy ocenić w jakim stopniu budynek ten został przekształcony i przebudowany. Przypuszczać można, że dwór miał pierwotnie charakter fortalicji, gdyż do dziś widoczny jest obronny kontekst założenia – dwór jest położony na wzniesieniu otoczonym rzeką Nędznicą od strony północno-zachodniej oraz stawami od strony południowej i wschodniej. Najprawdopodobniej na pocz. XIX w. dwór został rozbudowany przez Mariannę z Kownackich Dłuską. Zachowane do dzisiaj założenie składa się z trzech zasadniczych części: środkowej parterowej, będącej pozostałością starego dworu, piętrowej od strony północno-wschodniej, wzniesionej bądź jedynie przebudowanej w I poł. XIX w. oraz narożnej wieży z przylegającą do niej klatką schodową z tego samego okresu, po stronie południowej. Na zewnętrznych ścianach części piętrowej zachowała się dekoracja architektoniczna w klasycyzujących formach, wśród których wyróżnić możemy proste obramienia okien, boniowania ścian i fryz z tryglifami pod gzymsem koronującym. Całkowicie dziewiętnastowieczną dekorację ma również wieża, której sześcioboczna dolna kondygnacja jest boniowana, zaś górna okrągła jest zwieńczona neogotyckim fryzem arkadkowym. Pod środkową, najstarszą częścią dworu znajdują się obszerne piwnice – ceglane, sklepione kolebkowo – o planie nie pokrywającym się z planem obecnego dworu, co może sugerować, że są od niego starsze i pochodzą z siedziby jeszcze wcześniejszej.
